Τίτλος έργου: Δημήτρης Μητρόπουλος
Θέση: Βασιλέως Κωνσταντίνου (προαύλιο Ωδείου Αθηνών)
Έτος Κατασκευής: 1961
Υλικό Κατασκευής: Ορείχαλκος
Καλλιτέχνης: Θανάσης Απάρτης
Η προτομή του μουσικού Δημήτριου Μητρόπουλου βρίσκεται στον περίβολο του Ωδείου Αθηνών. Πρόκειται για μια κατασκευή από ορείχαλκο, η οποία εδράζεται σε λεπτή βάση από γκρίζο μάρμαρο σε χαμηλό βάθρο. Ο Μητρόπουλος απεικονίζεται σε μέση ηλικία. Φοράει πουκάμισο και δεν έχει καθόλου μαλλιά. Στην πρόσοψη του βάθρου αναγράφονται τα λόγια: «ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ 1896 – 1960». Πάνω στην προτομή (στην πρόσοψη) εντοπίζουμε την υπογραφή του γλύπτη: «απάρτης». Η προτομή του Δημήτρη Μητρόπουλου εκτέθηκε το 1962 στη Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας, το 1969 στο Κολλέγιο Αθηνών, και το 1977 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Τοποθετήθηκε στο προαύλιο του Ωδείου Αθηνών το 1996, αφού ο Δ. Μητρόπουλος ήταν ένας από τους διαπρεπέστερους μαθητές του. Η προτομή αποτελεί δωρεά της Μαρί Τερέζ Απάρτη και τοποθετήθηκε με ευθύνη του Δήμου Αθηναίων. Αντίγραφα της προτομής βρίσκονται στην Τρίπολη και την Επίδαυρο.
Ο Δημήτρης Μητρόπουλος (Αθήνα, 1 Μαρτίου 1896 - Μιλάνο 2 Νοεμβρίου 1960) ήταν Έλληνας μαέστρος, πιανίστας και συνθέτης που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σπούδασε διεύθυνση χορωδίας και σύνθεση, αρχικά στο Ωδείο Αθηνών και αργότερα στο Βερολίνο. Πήρε χρυσό μετάλλιο για την ικανότητά του στο πιάνο από το Ωδείο Αθηνών, διάκριση που δόθηκε μόνο πέντε φορές στην ιστορία του Ωδείου. Οι πρώτες του συνθέσεις είναι γραμμένες στο τονικό σύστημα, αλλά με ενδιαφέροντες αρμονικούς πειραματισμούς, οι οποίοι γύρω στα 1915 γίνονται περισσότερο τολμηροί φτάνοντας στην ατονικότητα γύρω στα 1920. Είναι ο πρώτος Έλληνας συνθέτης που χρησιμοποίησε στο έργο του Ostinata (μια σονάτα για βιολί και πιάνο) αυστηρά δωδεκαφθογγική τεχνική. Γύρω στα 1930 σταμάτησε ουσιαστικά τη σύνθεση και ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη διεύθυνση ορχήστρας, πρώτα στην Αθήνα και μετά το 1937 στις ΗΠΑ, όπου και πέθανε μετά από δύο καρδιακές προσβολές - αλλά με μεγάλο χρονικό διάστημα η μια από την άλλη - το 1960. Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Δημήτρης Μητρόπουλος μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.
Ο Θανάσης Απάρτης γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 24 Οκτωβρίου 1899. Θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της μεταροντενικής γαλλικής γλυπτικής στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, αναπτύσσοντας στα έργα του ένα ανθρωποκεντρικό προσωπικό ύφος και μια μνημειακή απεικόνιση των μορφών. Μετά την καταστροφή της Σμύρνης, η οικογένεια του Απάρτη εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σε νεαρή ηλικία έφυγε για το Παρίσι, όπου σπούδασε με επιχορήγηση της Έλενας Βενιζέλου στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού κοντά στους γλύπτες Πολ Λαντοβσκί και Μπουσάρ. Στη συνέχεια, τελειοποίησε τις τεχνικές του στις Ακαδημίες του Παρισιού. Ο Απάρτης εργάστηκε συνολικά στο Παρίσι και σε δύο περιόδους επί τριάντα δύο χρόνια (1919 – 1940 και 1945 – 1956). Το 1940 επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1961 εκλέχθηκε καθηγητής και δίδαξε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ενώ το 1967 εκλέχθηκε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Παρισιού. Έλαβε τις τιμητικές διακρίσεις του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής (Γαλλία, 1939) και του Ταξιάρχη του Φοίνικα (1960). Παρουσίασε πολλές φορές τα έργα του στο Παρίσι και στην Αθήνα σε ομαδικές ή ατομικές εκθέσεις, ενώ το 1950 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας. Πέθανε στην Αθήνα την 1 Απριλίου 1972.
Ο Θανάσης Απάρτης γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 24 Οκτωβρίου 1899. Θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της μεταροντενικής γαλλικής γλυπτικής στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, αναπτύσσοντας στα έργα του ένα ανθρωποκεντρικό προσωπικό ύφος και μια μνημειακή απεικόνιση των μορφών. Μετά την καταστροφή της Σμύρνης, η οικογένεια του Απάρτη εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σε νεαρή ηλικία έφυγε για το Παρίσι, όπου σπούδασε με επιχορήγηση της Έλενας Βενιζέλου στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού κοντά στους γλύπτες Πολ Λαντοβσκί και Μπουσάρ. Στη συνέχεια, τελειοποίησε τις τεχνικές του στις Ακαδημίες του Παρισιού. Ο Απάρτης εργάστηκε συνολικά στο Παρίσι και σε δύο περιόδους επί τριάντα δύο χρόνια (1919 – 1940 και 1945 – 1956). Το 1940 επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1961 εκλέχθηκε καθηγητής και δίδαξε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ενώ το 1967 εκλέχθηκε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Παρισιού. Έλαβε τις τιμητικές διακρίσεις του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής (Γαλλία, 1939) και του Ταξιάρχη του Φοίνικα (1960). Παρουσίασε πολλές φορές τα έργα του στο Παρίσι και στην Αθήνα σε ομαδικές ή ατομικές εκθέσεις, ενώ το 1950 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας. Πέθανε στην Αθήνα την 1 Απριλίου 1972.
- Αν. Παππάς, Το Παγκράτι και τα περί Ιλισσόν κέντρα, Αθήνα:1999, Πολιτισμικός Οργανισμός Δήμου Αθηναίων
- Ζέττα Αντωνοπούλου, Τα γλυπτά της Αθήνας – Υπαίθρια γλυπτική, Αθήνα: 2003, Εκδόσεις Ποταμός
- http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82
- http://odosell.blogspot.gr/2013/07/blog-post_9427.html
Φωτογράφος: Σοφία Γ. Μπατσίλα