Metro - Urban Rail

▼

Διονύσιος Σολωμός - Dionisios Solomos


Τίτλος έργου: Διονύσιος Σολωμός
Θέση: Εθνικός Κήπος
Έτος Κατασκευής: Αχρονολόγητο
Υλικό Κατασκευής: Μάρμαρο
Καλλιτέχνης: Θωμάς Θωμόπουλος

Πρόκειται για μια μαρμάρινη προτομή η οποία εδράζεται πάνω σε μαρμάρινη βάση που με τη σειρά της καταλήγει σε τετράγωνο βάθρο. Ο Σολωμός αποδίδεται σε νεαρή ηλικία με τα χαρακτηριστικά πυκνά, φουντωτά του μαλλιά. Πάνω στο βάθρο υπάρχει λαξευμένο ένα φύλλο φοίνικα. Κάτω από την προτομή αναγράφονται τα λόγια: «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ», ενώ στα δυο άκρα μας δίνονται πληροφορίες για τον γλύπτη και τον χορηγό του έργου: «ΘΩΜΑΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ ΓΛΥΠΤΗΣ ΔΑΠΑΝΑΙΣ ΚΩΣΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ».
 
Ο γλύπτης Θωμάς Θωμόπουλος ήταν Κυπριακής καταγωγής και ήρθε από τη Σμύρνη στην Αθήνα το 1877 σε ηλικία 4 ετών. Φοίτησε στη Σχολή των Τεχνών με δάσκαλους τον Γεώργιο Βρούτο στη γλυπτική και τον Νικηφόρο Λύτρα στη ζωγραφική. Το 1897 του απονεμήθηκε το Θωμαΐδειο και το Χρυσοβέργειο βραβείο. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία των Καλών Τεχνών του Μονάχου και αργότερα πήγε στη Φλωρεντία, στη Νάπολη και στη Ρώμη, καταλήγοντας το 1900 στην Αθήνα, όπου και έγινε καθηγητής γλυπτικής της Σχολής Καλών Τεχνών. Φιλοτέχνησε πολλές προτομές και ανδριάντες. Γνωστά έργα του Θωμόπουλου βρίσκονται σε κεντρικότατα σημεία της Αθήνας, αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας όπως η προτομή του Διονυσίου Σολωμού στον Εθνικό Κήπο, η προτομή του Εμμανουήλ Ξάνθου στην πλατεία Κολωνακίου, ο ανδριάντας του Χαριλάου Τρικούπη μπροστά στη Βουλή των Ελλήνων καθώς και το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Έπαιξε σημαντικό ρόλο (μαζί με άλλους καλλιτέχνες) στην καλλιτεχνική αναγνώριση του Γιαννούλη Χαλεπά, στα μέσα της δεκαετίας του 1920. Πέθανε το 1937 στην Αθήνα.

Ο Διονύσιος Σολωμός (8 Απριλίου 1798 - 9 Φεβρουαρίου 1857) ήταν Έλληνας ποιητής, περισσότερο γνωστός για τη συγγραφή του ποιήματος Ύμνος εις την Ελευθερίαν, οι πρώτες δύο στροφές του οποίου έγιναν ο εθνικός ύμνος των Ελλήνων (Ελλάδας και Κύπρου). Κεντρικό πρόσωπο της Επτανησιακής σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός θεωρήθηκε και θεωρείται ο εθνικός ποιητής των Ελλήνων, όχι μόνον γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και γιατί αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε τον δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία, αλλάζοντας ακόμη περισσότερο τη στάθμη της. Σύμφωνα με τις απόψεις του δημιουργούσε «από τον ρωμαντισμό μαζί με τον κλασικισμό ένα [...]είδος μιχτό, αλλά νόμιμο[...]». Εκτός από τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν, τα σπουδαιότερα έργα του είναι: Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυθος, Λάμπρος. Το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του είναι η αποσπασματική μορφή: κανένα από τα ποιήματα που έγραψε μετά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν δεν είναι ολοκληρωμένο και με ελάχιστες εξαιρέσεις, τίποτα δεν δημοσιεύτηκε από τον ίδιο. Ο Κώστας Βάρναλης περιέγραψε εύστοχα την αποσπασματικότητα του σολωμικού έργου με τη φράση «...(Ο Σολωμός) πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε».


Φωτογράφος: Σοφία Γ. Μπατσίλα